«Αυτή τη στιγμή, πέραν πάσης αμφιβολίας, υπάρχει μία νηνεμία. Και υπάρχει επίσης και μία τουλάχιστον δεδηλωμένη βούληση και από τις δύο πλευρές να βρουν μια λύση», ανέφερε ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, καλεσμένος στην εκπομπή της ΕΡΤ «Συνδέσεις» με αφορμή τις «γέφυρες επικοινωνίας» που μοιραία «έχτισε» ο φονικός σεισμός, ερωτηθείς για το κατά πόσο το «δέσιμο των λαών» θα είναι ένας παράγοντας τον οποίο θα τον συνυπολογίσει ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν για να γίνει μια επαναπροσέγγιση στα ελληνοτουρκικά.
«Αν με ρωτούσατε αν αυτό είναι -τουλάχιστον και από πλευράς Τούρκων- επιθυμία του λαού, θα σας έλεγα ναι χωρίς να διστάσω καθόλου. Το πώς αυτό μεταφέρεται στο πολιτικό επίπεδο και στην πολιτική αντιμετώπιση είναι θέμα και λιγάκι των πολιτικών των ίδιων. Αυτή τη στιγμή, πέραν πάσης αμφιβολίας, υπάρχει μία νηνεμία. Και υπάρχει επίσης και μία τουλάχιστον δεδηλωμένη βούληση και από τις δύο πλευρές να βρουν μια λύση.
Θα με ρωτήσετε αν είμαι αισιόδοξος. Η απάντησή μου είναι μία: Είμαι, για έναν λόγο. Και ο λόγος είναι ότι και οι δύο χώρες έχουν εκλογές. Μετά τις εκλογές, θα είναι πιο εύκολο -επειδή δεν θα υπάρχει ένταση προεκλογικών περιόδων- να καθίσουν σε ένα τραπέζι γιατί έχουν μπροστά τους έναν χρόνο και οι δύο κυβερνήσεις για να μπορέσουν να διαπραγματευθούν».
Περιγράφοντας την κατάσταση στην Τουρκία και αναφερθείς στις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, πριν και μετά από τον σεισμό, είπε μεταξύ άλλων, μιλώντας για τα βιώματά του στη γειτονική χώρα:
«Έως τώρα αυτή η ένταση δεν περνούσε πέραν ενός εθνικιστικού μπλοκ, στον υπόλοιπο λαό. Ο υπόλοιπος λαός ήταν εξαιρετικά φιλικός και αυτή η φιλική κατάσταση υπήρχε – όχι τώρα, πάντα. Δεν υπήρχε περίπτωση οι φίλοι μου όταν πηγαίνω στην πόλη δεν υπάρχει περίπτωση να μην θα φάμε μαζί. Πάντα θα φάμε μαζί, είναι κανόνας. Και δεν είναι μόνο με εμένα, που με ξέρουν».
(…) Όταν έγινε ο σεισμός πήρα μια σειρά από τηλεφωνήματα και έστειλα μια σειρά από μηνύματα σε όλους τους φίλους μου. Κατ’ αρχήν, γιατί ανησύχησα πάρα πολύ. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς είχαν οικογένειες.
Όσες φορές παρακολουθώ και όσες φορές ακούω να μιλάνε οι Τούρκοι, από τους ανωτέρους μέχρι τον τελευταίο πολίτη, δεν θα παραλείψουν ποτέ να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στους Έλληνες για τη βοήθεια που τους δώσαμε. Αυτή είναι η αλήθεια».